Χειροποίητο Ανάγλυφο, με τον Απόλλωνα, την Άρτεμις και τον Ποσειδώνα. (33X26cm/12.99”X10.23”)

Ποσειδώνας, Απόλλωνας, Άρτεμις. Τρεις από τους σημαντικότερους Έλληνες Θεούς.

Ο Ποσειδώνας είναι μία από τις δώδεκα ολύμπιες θεότητες του πάνθεου στην ελληνική μυθολογία, αδελφός του Δία και του Άδη. Ο κύριος τομέας του είναι ο ωκεανός και ονομάζεται “Θεός της θάλασσας”. Επιπλέον, αναφέρεται ως «Ανακινητής της Γης» λόγω του ρόλου του στην πρόκληση σεισμών, και ονομάστηκε «εξημερωτής αλόγων». Συνήθως απεικονίζεται ως ένα ηλικιωμένο αρσενικό με σγουρά μαλλιά και γένια. Ο Απόλλωνας είναι μία από τις σημαντικότερες και σύνθετες θεότητες των Ολυμπίων στην αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή θρησκεία και στην ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία. Το ιδανικό του κούρου (μια γενειάδα, αθλητική νεολαία), ο Απόλλωνας έχει αναγνωριστεί ποικιλοτρόπως ως θεός του φωτός και του ήλιου, της αλήθειας και της προφητείας, της θεραπείας, της μουσικής, της ποίησης και άλλων. Ο Απόλλωνας είναι γιος του Δία και της Λητώς και έχει μια δίδυμη αδερφή, την αγνή κυνηγό Άρτεμις. Ως προστάτης των Δελφών (Πύθιος Απόλλων), ο Απόλλωνας ήταν ένας προφητικός θεός, η προφητική θεότητα του Μαντείου των Δελφών. Η ιατρική και η θεραπεία σχετίζονται με τον Απόλλωνα, είτε μέσω του ίδιου του θεού είτε μέσω του γιου του Ασκληπιού, ωστόσο ο Απόλλωνας θεωρήθηκε επίσης ως θεός που θα μπορούσε να φέρει κακή υγεία και θανατηφόρο λοιμό. Μεταξύ των επιβαρύνσεων του θεού, ο Απόλλων συνδέθηκε με την κυριαρχία επί των αποίκων και ως προστάτης υπερασπιστής των κοπαδιών Ως αρχηγός των Μουσών (Απόλλων Μουσεγέτες) και Προεδρεύων της χορωδίας τους, ο Απόλλωνας λειτουργούσε ως προστάτης θεός της μουσικής και της ποίησης. Ο Ερμής δημιούργησε τη λύρα για αυτόν και το όργανο έγινε ένα κοινό χαρακτηριστικό του Απόλλωνα. Οι ύμνοι που τραγουδούσαν στον Απόλλωνα ονομάζονταν Παιανοί. Στους ελληνιστικούς χρόνους, ειδικά κατά τον 3ο αιώνα π.Χ., ως Απόλλωνας Ήλιος ταυτίστηκε μεταξύ των Ελλήνων με τον ήλιο, τον Τιτάνα θεό του ήλιου, και την αδελφή του Άρτεμις εξίσου παρόμοια με τη Σελήνη, Τιτάνια θεά του φεγγαριού. Η Άρτεμις ήταν μία από τις πιο ευρέως λατρεμένες από τις αρχαίες ελληνικές θεότητες. Το ρωμαϊκό της ισοδύναμο είναι η Νταϊάνα. Ορισμένοι μελετητές πιστεύουν ότι το όνομα, και μάλιστα η ίδια η θεά, ήταν αρχικά προελληνικό. Ο Όμηρος την αναφέρει ως Άρτεμις Αγροτέρα, Ποτνία Θερόν: «Άρτεμις της άγριας γης, κυρία των ζώων». Οι Αρκάδες πίστευαν ήταν κόρη της Δήμητρας. Στην κλασική περίοδο της ελληνικής μυθολογίας, η Άρτεμις περιγράφεται συχνά ως κόρη του Δία και της Λητώ, και η δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα. Ήταν η ελληνική θεά του κυνηγιού, των άγριων ζώων, της ερημίας, του τοκετού, της παρθενίας και προστάτιδας των νεαρών κοριτσιών, που έφερε και ανακούφισε τις ασθένειες στις γυναίκες. Συχνά απεικονιζόταν ως κυνηγός που κρατούσε τόξο και βέλη. Το ελάφι και το κυπαρίσσι ήταν ιερά για αυτήν. Στους μεταγενέστερους ελληνιστικούς χρόνους, ανέλαβε ακόμη και τον αρχαίο ρόλο της Ειλειθυίας που βοηθούσε τον τοκετό (μέρος από τον Ανατολικό Ζωφόρο του Παρθενώνα 447-432 π.Χ.-Μουσείο Ακρόπολης).